250 The Omega Man

1971 - Verenigde Staten
Regie: Boris Sagal
Met: Charlton Heston, Rosalind Cash
Speelduur: 98 minuten

De vampierroman I Am Legend van Richard Matheson over Robert Neville, de laatste man op aarde nadat een virus de rest van de mensheid heeft gedegenereerd tot een ondood volkje, is nu drie keer verfilmd. Al mag je verfilming tussen aanhalingstekens zetten, want alleen The Last Man On Earth (1964) blijft redelijk trouw aan het oorspronkelijke verhaal. Matheson was medescenarist van die eerste verfilming, hoewel hij ontevreden was met latere wijzigingen in het scenario en zich alsnog distantieerde van de prent met Vincent Price.

Ook al neemt The Omega Man na zo'n 40 minuten een loopje met het oorspronkelijke verhaal, Charlton Heston zet niettemin een in geest getrouwe Neville neer. Er is weinig verloren gegaan van zijn kille cynisme, verdovende drankzucht en doodsheid bij het uitroeien van zijn kwelgeesten. Dat zijn toch elementen die in de 2007-versie volledig ontbreken. En net als in het boek verliest Hestons Neville de tijd uit het oog om overvallen te worden door de schemering en daarmee zijn gemuteerde medebewoners. In dit geval in Los Angeles. Zo wordt hij door het nieuwe menselijke ras gevangengenomen en veroordeeld als de archaïsche brenger van het kwaad, de boeman die legendarisch is geworden.

De opvallendste afwijking van Mathesons boek is de vervanging van vampiers door lichtgevoelige albino-mutanten, die zich onder leiding van Matthias (Anthony Zerbe) hebben georganiseerd als The Family, een broeder- en zusterschap in monnikskappen. Zoals in andere delen van de film breekt hier de tijdgeest van de beginjaren zeventig door. De oorzaak van de fatale virusplaag is chemische oorlogsvoering op wereldschaal, destijds een reële angst, en menig personage is een duidelijke exponent van Black Power. Zo besloot scenariste Joyce Corrington om de "love interest" van Neville zwart te maken, zodat we hier de afrogekapte Rosalind Cash in die rol mogen bewonderen.

Als boekverfilming schiet The Omega Man weliswaar op talloze fronten tekort - zij het niet zo talloos als de 2007-editie - maar als hippe, op hol geslagen bewerking blijft dit een heel energieke en vermakelijke cultklassieker met een gedenkwaardige rol van Heston. En mijn favoriete versie.